زهر شیرین

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق،

که نامی خوش‌تر از اینت ندانم.

وگر – هر لحظه – رنگی تازه گیری،

به غیر از زهر شیرینت نخوانم.

تو زهری، زهر گرم سینه‌سوزی،

تو شیرینی، که شور هستی از توست.

شراب جام خورشیدی، که جان را

نشاط از تو، غم از تو، مستی از توست.

بسی گفتند: – «دل از عشق برگیر!

که: نیرنگ است و افسون است و جادوست!»

ولی ما دل به او بستیم و دیدیم

که او زهر است، اما … نوشداروست!

چه غم دارم که این زهر تب‌آلود،

تنم را در جدایی می‌گدازد

از آن شادم که در هنگامه‌ی درد،

غمی شیرین دلم را می‌نوازد.

اگر مرگم به نامردی نگیرد:

مرا مهر تو در دل جاودانی‌ست.

وگر عمرم به ناکامی سرآید؛

تو را دارم که مرگم زندگانی‌ست.

جای تو خالیست

برخیز که غیر از تو مرا دادرسی نیست

گویی همه خوابند، کسی را به کسی نیست

آزادی و پرواز از آن خاک به این خاک

جز رنج سفر از قفسی تا قفسی نیست

این قافله از قافله سالار خراب است

اینجا خبر از پیشرو و باز پسی نیست

تا آینه رفتم که بگیرم خبر از خویش

دیدم که در آن آینه هم جز تو کسی نیست

من در پی خویشم، به تو بر میخورم اما

آنسان شدهام گم که به من دسترسی نیست

آن کهنه درختم که تنم زخمی برف است

حیثیت این باغ منم، خار و خسی نیست

امروز که محتاج توام، جای تو خالی است

فردا که میآیی به سراغم نفسی نیست

در عشق خوشا مرگ که این بودن ناب است

وقتی همهی بودن ما جز هوسی نیست